– 50 States of Fright (Quibi)
Obrodziło w ostatnim czasie w horrorowe seriale, antologie. Serial stworzony przez Sama Raimi składa się z pięciu historii podzielonych na dwa lub trzy odcinki, które trwają od 4 do maksimum 10 minut. Całość można obejrzeć jak film, za jednym posiedzeniem. Jest to produkcja Quibi, czyli platformy do przesyłania strumieniowego krótkich form, która generuje treści do oglądania np. na komórkach.
Continue reading “Seriale#118”
– Good Girls (seria 3, NBC/Netflix)
Serial opowiada o trzech przyjaciółkach, Beth, Anne i Ruby. Beth dowiaduje się, że mąż ją zdradza i stracił cały ich majątek. Annie, siostra Beth, pracuje w sklepie jako kasjerka za marną kasę i obawia się, że straci prawa do córki. Ruby ma chorą córkę, która potrzebuje przeszczepu nerki. Więc dziewczyny wpadają na pomysł napadu na sklep, w którym pracuje Annie gdzie mają zamiar ukraść, tylko taką kwotę pieniędzy, która pozwoli im załatwić problemy z jakimi się borykają.
– Bosch (seria 6, Amazon Prime)
Poprzedni 5 sezon Boscha rozczarował mnie. Nie był zły, ale fabuła na tyle zwolniła tempo, że akcja się rozwodniła. Bosch to nigdy nie była produkcja z szybkim tempem, ale aż za bardzo spowolnili tempo w 5 serii. 6 sezon, który jest adaptacją dwóch kolejnych książek Michaela Connelly, “The Overlook” i “Dark Sacred Night” ma żywsze tempo, bliższe sezonom 1-4.
– JU-ON: Origins (Netflix)
Pod koniec lat 90 i na początku lat 2000 odniosły światowy sukces japońskie horrory, czyli “Ring” i “Klątwa Ju-on”. Filmy doczekały się miliona kontynuacji, rebootów, amerykańskich remake’ów oraz seriali. Powstał też crossover, gdzie doszło do spotkania demonów z obu cykli, czyli “Sadako vs. Kayako”. Przyznam, że odpadłem od obu serii, mam na myśli zarówno wersje japońskie jak i amerykańskie. Ale pierwsze japońskie filmy z obu serii wciąż sobie cenię, uważam za dobre, zwłaszcza Klątwę Ju-on, z której widziałem pierwsze cztery filmy, więcej jak w przypadku serii “Ring”.
– Bring Me Home (2019)
Film o małżeństwie poszukującym zaginionego syna. Jak to bywa w koreańskich produkcjach jest to mieszanka gatunków, bo przez pierwsze 30 minut jest to dramat psychologiczny o stracie syna, a po pewnym wydarzeniu zmienia się w thriller, który trzyma w napięciu. Film jest ciężki emocjonalnie, nie patyczkują się z widzem twórcy, ale też nie jest tak brutalny i krwawy, jak potrafią być produkcje z Azji. Polecam nie tylko miłośnikom kina koreańskiego. Ocena: 4.5/6.
GALLOWA KRONIKA FILMOWA 